مرور تجربه¬ی کوتاه توانمندسازی سکونتگاه‌های غیررسمی نمونه شهر کرمانشاه

سکونتگاههای غیررسمی به مثابه یکی از پیامدها و ویژگی‌های بارز شهرنشینی معاصر در کشورهای در حال توسعه و از جمله ایران بوده‌اند. طی سده­ی گذشته رویکردهای متفاوتی از سوی نظام برنامه‌ریزی در کشورهای مختلف برای حل یا کاهش ابعاد این مسأله برگزیده و اجرا شده است. از نادیده انگاشتن تا توانمندسازی، طیفی از اقدامات و سیاست­ها را در بر می­گیرد که به فراخور شرایط تاریخی و جغرافیایی مورد توجه قرار گرفته‌اند. این سیاست‌ها تحت تأثیر مکاتب، نظام­های سیاسی و اجرایی و یا سازمان­های بین­المللی ترویج شده و کمابیش در بیشتر این کشورها تجربه شده‌اند. در ایران و در شهر کرمانشاه، به عنوان یکی از مراکز عمده­ی­ استانی و دارای مسأله­ی اسکان غیررسمی، طی چند دهه­ی گذشته اقدامات و رویکرد‌های متفاوتی برای رفع این مشکل اجرا شده است.
اکنون پس از چند دهه تلاش نظام برنامه­ریزی شهری، سکونتگاههای غیررسمی همچنان یکی از مسایل و مشکلات اصلی مدیریت شهری به شمار می‌روند. در جدیدترین تجربه­ی نظام برنامه­ریزی شهری کشور با برنامه­ی بهسازی و توانمندسازی در پی کاهش و کنترل ابعاد این مشکل برآمده است. اما هنوز هم در این زمینه کاستی‌هایی مانع دستیابی به اهداف توسعه­ی یکپارچه­ی شهری است.