سازمان فضایی شهرهای ساحلی بهگونهای است که در صورت نداشتن برنامهی مناسب جهت توسعهی فضایی پایدار، از آسیبپذیری بالایی برخوردار میباشد. به همین دلیل، این مقاله به بررسی برنامهریزی فضایی به عنوان برنامهای مؤثر در پایداری توسعه فضایی شهرهای ساحلی پرداخته است و برای تبیین و تدقیق موضوع ضمن بررسی مبانی نظری آن، با استفاده از مدلهای آماری مانند آزمون همبستگی اسپیرمن، طیف بورگادوس وسایر روشهای تحلیلی، به برنامهریزی فضایی توسعهی پایدار شهر ساحلی نور به عنوان مکان مورد مطالعه پرداخته شده است. نتایج حاصل از این مقاله عبارت است از: عدم توانایی طرح هادی شهر نور در زمینهی توجه به همهی ابعاد تأثیرگذار بر توسعهی فضایی شهر، عدم توجه طرح هادی به نیازهای شهروندان، عدم تحلیل ساختارهای محیطی منطقهی شهری از سوی طرح هادی، استراتژیک بودن موقعیت شهر ساحلی نور بهدلیل قرارگرفتن درتلاقی آب و خشکی و داشتن موقعیتگذرگاهی،عدمتحلیل ساختارهای محیطی منطقهی شهری به وسیلهی طرح هادی شهری، عدم تحلیل نیروها و گرایشهای تعیینکننده تحول شهری، عدم توجه به محدودیتهای توسعهی فضایی، تعیین پتانسیل تغییر و توسعهی فضایی شهری. با توجه به نتایج حاصل از آزمون فرضیات، برنامهریزی فضایی در چهار عرصهی فعالیتی اجتماعی، اقتصادی، کاربری اراضی و محیطی بیشترین نمود را در توسعهی پایدار شهر ساحلی نور دارد.
)